Μανδραγόρας

Οικογένεια: Solanaceae, το γένος των δικοτυλήδονων. Περιλαμβάνει λίγα είδη πολυετών ποωδών φυτών με τοξικές και φαρμακευτικές ιδιότητες, ιθαγενή των παραμεσογείων περιοχών.

Στην Ελλάδα βρίσκεται σε περιοχές της Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, στη Στερεά, στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου.

Κοινά ονόματα: Ανθρωπόμορφος, βότανο της Κίρκης, ρίζα των μαγισσών. Επίσης, είναι γνωστός και ως καλάνθρωπος, αρκάνθρωπος, μανδραγούδα, αβγουδάτσα, μεγαλοβοτάνι, ελεούσα (Κρήτη), πεθαμός (Ρόδος) και άλλες ονομασίες.

Χρησιμοποιούμενα μέρη του φυτού:

Οι ρίζες. Η ρίζα του μανδραγόρα είναι μεγάλη και σαρκώδης, η οποία μπορείτε να φτάσει το 1 μέτρο μέσα στο έδαφος και συχνά μοιάζει με ανθρωπόμορφο ξόανο. Η μορφή και η υφή της ρίζας ωστόσο, μπορεί να διαφέρει από φυτό σε φυτό, όντας ενιαία ή διαχωρισμένη που μας επιτρέπει να τα διαχωρίζουμε σε «αρσενικό» και «θηλυκό». Το χρώμα είναι από καστανό έως μαύρο, ενώ το εσωτερικό είναι λευκό και κολλώδες με πικρή γεύση.

Ο καρπός είναι σφαιρική σαρκώδης ράγα, κίτρινου ή πορτοκαλί χρώματος, όταν ωριμάσει.

Ο μανδραγόρας θεωρήθηκε μαγικό φυτό, το οποίο απαιτούσε ορισμένες διαδικασίες για να ξεριζωθεί από το έδαφος, αλλά και να αποδώσει τις μαγικές του ιδιότητες.

Οι παραβιάσεις τους έφερνε μεγάλο κίνδυνο.

Κατά την παράδοση, αφού βγει από το έδαφος, πρέπει να του παρέχεται η περιποίηση ενός βρέφους, να πλένεται προσεκτικά, είτε σε γάλα, είτε σε νερό ή κόκκινο κρασί, ανάλογα τη χρήση. Το φύλαγαν σε μετάξι ή βελούδο, μέσα σε ένα ξύλινο κουτί.΄ Έπρεπε να του παρέχεται τροφή, νερό και γάλα, ιδιαίτερα κατά την Πανσέληνο.

Υπήρχε η πεποίθηση ότι όταν τραβιέται από το έδαφος η ρίζα αφήνει μια τρομερή κραυγή, που έκανε τους ανθρώπους τρελούς και τους ωθούσε στο θάνατο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι θεωρούσαν πως μέσα του κρατούσε την ψυχή των ανθρώπων που είχαν κρεμαστεί ή αυτοκτονήσει.

Χρησιμοποιήθηκε για την έλξη της αγάπης και την θεραπεία της στειρότητας, ενώ αναφέρεται από τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη.

Οι αρχαίοι Ανατολικοί Λαοί (Σουμέριοι, ΑΣ Σύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι) γνώριζαν από πολύ νωρίς τις φαρμακευτικές ιδιότητες του μανδραγόρα και τον χρησιμοποιούσαν αναλόγως.

Οι Αρχαίοι ΄Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τον μανδραγόρα ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό, ενώ στο μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό σε εγχειρήσεις. Βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των Θηβών της Αιγύπτου (1800 π.χ.).

Θεραπευτικές Χρήσεις:

Η τοξικότητά του οφείλεται στην παρουσία των αλκαλοειδών σκοπολαμίνης, υοκασμίνη και στροπίνη. Οι ουσίες αυτές που περιέχονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη ρίζα είναι πολύτιμες στη φαρμακευτική. Έχει αναλγητική, υπνωτική, καθαρτική, αντιφλεγμονώδη δράση. Ο μανδραγόρας έχει σταματήσει να λαμβάνεται εσωτερικά, λόγω της απρόβλεπτης δράσης, που μπορεί να έχει στον οργανισμό.

Έχει χρησιμοποιηθεί κατά τον 18º αιώνα έναντι της κατάθλιψης, των σπασμών των ρευματικών πόνων και των χοιραδικών όγκων.

Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να διεγείρει μανία και παραλήρημα στον ασθενή. Καθώς πρόκειται για οπιούχο φυτό με θανατηφόρο δράση σε μη ελεγχόμενες δόσεις.

Ενεργειακή / Μυστική δράση:

Ο μανδραγόρας θεωρείται το φυτό των μαγισσών και ένας από τους μεγαλύτερους συμμάχους σε όλες τις μαγικές εργασίες.

Η ρίζα του μανδραγόρα χαρίζει στο σπίτι προστασία, γονιμότητα, αγάπη και την ευημερία. Αν θέλουμε να έχουμε προστασία κατά τη διάρκεια του ύπνου καλό είναι να κρεμαστεί πάνω από το κρεβάτι.

΄Οπού υπάρχει ο μανδραγόρας δεν υπάρχει «κακό μάτι» και δεν πλησιάζουν αρνητικές οντότητες, γι’ αυτό χρησιμοποιείται για να ξορκίζει και «κακά πνεύματα» και την αρνητική ενέργεια.

Τοποθετήστε χρήματα δίπλα στη ρίζα του μανδραγόρα για να υπάρχει πάντα ευημερία και πλούτος στο σπίτι.

Ακόμη θεωρούνταν μεταγενέστερα ότι αν πιείς το αφέψημα της ρίζας, θα κάνεις αρσενικά παιδιά, εξ ου και η ονομασία του σερνικοβότανου.

Αν σας άρεσε το άρθρο Μοιραστείτε το